www.sandermeij.wordpress.com
ga naar www.sandermeij.wordpress.com om Sanders recentste berichten te lezen.
Coen Moulijn en de realitycheck
Het bericht dat publiekslieveling Coen Moulijn was overleden, verwarde me een beetje. Alle kranten pakten uit met nostalgisch aandoende foto’s van de glorieuze voetbalcrack; passerend, scorend of een benenbrekende Madrileen najagend. En daarmee werd langzaamaan duidelijk dat mijn verwarring, tot mijn schaamte, niet werd ingegeven door verdriet of empathie met de nabestaanden, maar door iets anders.
Naar aanleiding hiervan moet ik eerst even iets pijnlijks opbiechten. Ik moet eerlijk toegeven dat er een onheldere periode in mijn leven is geweest, tijdens welke ik ervan overtuigd ben geweest dat Coen Moulijn allang overleden was. Hetzelfde geldt voor Faas Wilkes (RIP sinds 2006). Of een voetballer wiens naam begint met ‘Kick’. Of ‘Cock’. Dit klinkt misschien wat onkies, maar ik kan er ook niks aan doen en heb er bovendien een heldere verklaring voor en die heeft niks te maken met het feit dat ik weinig in Rotterdam kom: het ligt simpelweg aan de naam; ‘Coen Moulijn’, dat is voor mij een naam die klinkt als de naam van een voetballer uit de tijd dat een voetbal nog een ‘leren knikker’ werd genoemd. Een tijd waarin men als supporter de moeder van de scheidsrechter in geval van onbegrip nog totaal buiten beschouwing liet en daarvoor in de plaats reageerde met een verontwaardigd ‘dat is toch een geheel foutieve beslissing!’ of ‘Hela! Je laat je toch zeker geen tegendoelpunt welgevallen?!’, waarop zonder omhaal de op de tribune dienstdoende bromsnor op de betreffende berisper afstapte, daarbij de wapenstok omklemmend, en deze toevoegde hem scherp in de gaten te zullen houden.
Dit laatste is een scène uit Jiskefet (de link naar het filmpje staat boven dit bericht)en ik moest er frappant genoeg meteen aan denken bij het vernemen van het nieuws over het overlijden van Coen Moulijn. Trouwens, ook als er ander nieuws in verband met deze helaas nu niet meer levende legende zou zijn geweest, had ik meteen aan deze scène van Jiskefet gedacht, waarbij een register aan associaties zich zou hebben opgedrongen. Dit behoeft misschien enige uitleg: op de eerste plaats hebben mensen van mijn generatie Coen Moulijn nu eenmaal nooit zien voetballen (hij is gestopt in 1972, ik ben geboren in 1980.) Maar op de tweede plaats zijn ze vaak wel opgegroeid met Jiskefet. De meesten kennen Debiteuren/Crediteuren, de Lullo’s en waarschijnlijk het hier aangehaalde filmpje ook wel. Het bekijken van dat laatste filmpje kan vreemde gevolgen hebben. Het klinkt misschien vergezocht, maar het heeft voor mij alles met de naam Coen Moulijn te maken. Misschien ben ik daar niet de enige in en als dat wel zo is doet het er verder ook niet toe. Want waar het om gaat is dat in dit filmpje een gevoel van nostalgie gepresenteerd wordt door middel van een afspiegeling, een uitvergroting eigenlijk, van het nostalgiegevoel van de makers van Jiskefet. In ieder geval een gevoel van nostalgie dat zij over willen brengen door middel van dit voetbalfilmpje. Waar wij, mensen van beneden de -pakweg- vijftig naar kijken, is een humoristische interpretatie van een door ons niet-gekende, dus onbekende realiteit. Niet alleen onbekend in filosofische zin, maar ook letterlijk onbekend, simpelweg omdat we het hier getoonde tijdperk nooit hebben meegemaakt. De makers van Jiskefet waarschijnlijk wel. Zij vergroten daarvan bepaalde facetten uit, die onthouden wij weer en in onze onbetrouwbare herinnering vergroten we die vervolgens op onze beurt ok weer uit. En zo ontstaat een soort hyperrealiteit, een afspiegeling van een realiteit die misschien nooit heeft bestaan. Een gevoel van nostalgie bij een tijd die we, als we er bij stilstaan, nooit hebben meegemaakt en door allerlei redenen niet kennen, en toch ook weer wel. Dat is het eerste wat me te binnen schiet bij het horen van de naam Coen Moulijn. Vandaar de verwarring. Moge hij rusten in vrede.
Naar aanleiding hiervan moet ik eerst even iets pijnlijks opbiechten. Ik moet eerlijk toegeven dat er een onheldere periode in mijn leven is geweest, tijdens welke ik ervan overtuigd ben geweest dat Coen Moulijn allang overleden was. Hetzelfde geldt voor Faas Wilkes (RIP sinds 2006). Of een voetballer wiens naam begint met ‘Kick’. Of ‘Cock’. Dit klinkt misschien wat onkies, maar ik kan er ook niks aan doen en heb er bovendien een heldere verklaring voor en die heeft niks te maken met het feit dat ik weinig in Rotterdam kom: het ligt simpelweg aan de naam; ‘Coen Moulijn’, dat is voor mij een naam die klinkt als de naam van een voetballer uit de tijd dat een voetbal nog een ‘leren knikker’ werd genoemd. Een tijd waarin men als supporter de moeder van de scheidsrechter in geval van onbegrip nog totaal buiten beschouwing liet en daarvoor in de plaats reageerde met een verontwaardigd ‘dat is toch een geheel foutieve beslissing!’ of ‘Hela! Je laat je toch zeker geen tegendoelpunt welgevallen?!’, waarop zonder omhaal de op de tribune dienstdoende bromsnor op de betreffende berisper afstapte, daarbij de wapenstok omklemmend, en deze toevoegde hem scherp in de gaten te zullen houden.
Dit laatste is een scène uit Jiskefet (de link naar het filmpje staat boven dit bericht)en ik moest er frappant genoeg meteen aan denken bij het vernemen van het nieuws over het overlijden van Coen Moulijn. Trouwens, ook als er ander nieuws in verband met deze helaas nu niet meer levende legende zou zijn geweest, had ik meteen aan deze scène van Jiskefet gedacht, waarbij een register aan associaties zich zou hebben opgedrongen. Dit behoeft misschien enige uitleg: op de eerste plaats hebben mensen van mijn generatie Coen Moulijn nu eenmaal nooit zien voetballen (hij is gestopt in 1972, ik ben geboren in 1980.) Maar op de tweede plaats zijn ze vaak wel opgegroeid met Jiskefet. De meesten kennen Debiteuren/Crediteuren, de Lullo’s en waarschijnlijk het hier aangehaalde filmpje ook wel. Het bekijken van dat laatste filmpje kan vreemde gevolgen hebben. Het klinkt misschien vergezocht, maar het heeft voor mij alles met de naam Coen Moulijn te maken. Misschien ben ik daar niet de enige in en als dat wel zo is doet het er verder ook niet toe. Want waar het om gaat is dat in dit filmpje een gevoel van nostalgie gepresenteerd wordt door middel van een afspiegeling, een uitvergroting eigenlijk, van het nostalgiegevoel van de makers van Jiskefet. In ieder geval een gevoel van nostalgie dat zij over willen brengen door middel van dit voetbalfilmpje. Waar wij, mensen van beneden de -pakweg- vijftig naar kijken, is een humoristische interpretatie van een door ons niet-gekende, dus onbekende realiteit. Niet alleen onbekend in filosofische zin, maar ook letterlijk onbekend, simpelweg omdat we het hier getoonde tijdperk nooit hebben meegemaakt. De makers van Jiskefet waarschijnlijk wel. Zij vergroten daarvan bepaalde facetten uit, die onthouden wij weer en in onze onbetrouwbare herinnering vergroten we die vervolgens op onze beurt ok weer uit. En zo ontstaat een soort hyperrealiteit, een afspiegeling van een realiteit die misschien nooit heeft bestaan. Een gevoel van nostalgie bij een tijd die we, als we er bij stilstaan, nooit hebben meegemaakt en door allerlei redenen niet kennen, en toch ook weer wel. Dat is het eerste wat me te binnen schiet bij het horen van de naam Coen Moulijn. Vandaar de verwarring. Moge hij rusten in vrede.
Abonneren op:
Posts (Atom)
